زندگی موضوعی اساسی و هدفمند پنداشتن آن از آموزه­های ادیان الهی است. قرآن کریم توجه زیادی به مسأله­ی زندگیِ مطلوب و معنی­دار بودن آن داشته و در آیات بسیاری زندگی انسان را امری غایتمند معرفی کرده است. قرآن زندگی این جهانی انسان را واقعیتی در خور تأمل و در ارتباط تنگاتنگ با آخرت پنداشته است. مکتب اسلام به عکس سایر مکاتب فکری، هدف­های مادّی و معنوی زندگی را توأمان و برای به کمال رساندن انسان­ها لحاظ کرده است. اساساً هدف تعالیم انسان­ساز دین مبین اسلام تأمین زندگی مطلوب در حیات گذرای مادّی دنیوی و حیات‏ جاودانه­ی اخروی برای انسان و تضمین خوشبختی او در هر دو سرای است.

    عارفان مسلمان به طور عام و مولانا به شکل خاص و به تبعیت از تعالیم وحیانی، نیل به حیات طیّبه یا زندگی عاشقانه را در گروِ بندگی حق، تهذیب نفس و ریاضت تن تلقی می­کنند. حیات طیّبه­ی عارفان، زیستی فارغ از موت و شهود بی­واسطه­ی اسماء و صفات پروردگار است. آنان نیل به حیات نیکو و مطلوب قرآنی و سرانجام سلوک در جاده­ی طریقت را تنها در پرتو مرشد کامل تلقی می‌نمایند.